XIII. Przeprosiny

Bal Bożonarodzeniowy zbliżał się nieubłaganie. Rozmowy na korytarzach nie dotyczyły niczego innego, niż wybór chłopców czy sukienek. Hermiona, czy też inaczej Isabelle, chodziła z niesmakiem, słuchając wszystkich wywodów dziewcząt. Irytującą sprawą były też spojrzenia posyłane w jej stronę przez płeć męską. Od kiedy stała się Isabelle Black, chłopcy nie mogli oderwać od niej wzroku. Uznała, że w Hogwarcie nie musi udawać, że nadal jest tą Hermioną Granger. Już od jakiegoś czasu czuła czy się zmienia. Ale czy na lepsze? Tego nie wiedziała, jednak chciała nadal być tą kujonicą, za którą nikt się nie ogląda, jakby myślał, że wygląd jest najważniejszy.

***

- Miona, musisz mi pomóć – wysapała Ginny. Usiadła zdyszana na ławce i sięgnęła po szklankę z wodą.

- W czym? - zapytała, kiedy przełknęła kęs sałatki.

- Z Ronem jest coś nie tak.

- Czyli?

- Zachowuje się dziwnie, jak nie on. Ostatnio powiedział mi, że mam piękne rude włosy, których wiewiórka by pozazdrościła!

- Pewnie znowu chciał Ci dopiec – wyciągnęła notatki z transmutacji i ignorując przyjaciółkę, zaczęła je czytać. Ginny siedziała w osłupieniu, nie dowierzając, że blondynka mogła tak zobojętnieć na otoczenie.

- O nie, nie, nie, nie, nie, nie, nie. Przy tym uśmiechał się, jakbym była słodkim dzidziusiem! Z nim jest coś nie tak, Miona. Ty mi w tym pomożesz! - z zapałem wyrwała notatki dziewczynie i wstała z ławki z ponaglającym wzrokiem.

- Ginny, naprawdę to nie jest moja sprawa – jęknęła zrozpaczona.

- Jest, bo jesteś jego przyjaciółką.

- Nie jestem nią od tamtego incydentu – warknęła i stanęła naprzeciwko Ginny.

- Miona, proszę Cię on nie jest sobą. Przyjaciele są od..

- Nie jesteśmy przyjaciółmi! - przerwała jej. Kilka osób w pobliżu przysłuchiwało się z zaciekawieniem rozmowie.

- Jak sobie chcesz – rzuciła notatki na stół i z dumnie podniesioną głową wyszła z wielkiej sali.

- Nie macie co robić? - warknęła zdenerwowana na grupkę drugoklasistów. Przestraszeni zabrali swoje torby i wybiegli jak najszybciej z dala od morderczego wzroku blondynki.

Westchnęła, odrzucając swoje loki do tyłu. Od kiedy je ma nie może się przyzwyczaić, że są gładkie i lśniące. Tęskniła za swoimi starymi, chociaż wiedziała, że jako metamorfomag może uczynić ze swoim wyglądem różne cuda. Na razie nie była w pełni wyszkolona, co tylko potęgowało jej frustrację.

Ruszyła do wyjścia, w którym na jej nieszczęście wpadła na Wiktora Kruma, który o dziwo nie przebywał z grupką jego adoratorek.

- Ty jestesi Herrmio-nina? - jego bułgarski akcent utrudniał jej zrozumienie jego wypowiedzi. Na początku zastanawiała się o co ją zapytał, ale logiczne odpowiedzi jakie jej przychodziły do głowy to "tak" i "nie".

- Tak – zdziwiła się, że chce z nią porozmawiać. Możliwe też, że chce się zapytać o Pottera. Prychnęła w myślach. Mogła się domyślić, że w końcu ktoś będzie chciał wyciagnąć coś z niej na temat Harry'ego.

- Ja wijem, że mi nie znać się tak dlugoo – "Wcale się nie znamy, ale kontynuuj", mruknęła w myślach. - Ale ja chciałbym siję zapytajć, czy ty nie pójść ze mnom na baal.

- Yyy..ja no wiesz, nie wiem co powiedzieć – podrapała się po głowie, myśląc intensywnie jak spławić chłopaka. Nie miała doświadczenia w sprawach sercowych a tym bardziej w zaproszeniach na bal. Chciała być delikatna, ale uznała, że najlepiej powiedzieć wszystko wprost, żeby nie wynikły z tego jakieś komplikacje. - Ale nie znamy się praktycznie i uważam, że powinieneś z kimś innym się wybrać.

Krum był zaskoczony jej odpowiedzią. Myślał, że mu nie odmówi. Niestety się zdziwił i to dosyć mocno, bo stał na środku wejścia do sali z wybałuszonymi oczami i otwartymi ustami, nie wiedząc jak ich użyć. Ocknął się z letargu, kiedy usłyszał klaskanie za plecami Hermiony (lub jak kto woli Isabelle) i ujrzał trójkę uczniów Hogwartu ubranych w szkolne szaty z elementami zielenii. Blondynka odwróciła się i z niesmakiem patrzyła jak Ślizgoni biją sarkastycznie brawa.

- Nie macie niczego do roboty? – próbowała uniknąć przenikliwego wzroku Malfoya, który na jej nieszczęście wpatrywał się w nią tak nachalnie, jakby chciał, żeby zamiast niej na ziemi leżała kupka popiołu.

- Black, przecież wiesz jak nas interesują Twoje sprawy sercowe, ale jakbyś mogła zauważyć stoisz pośrodku wejścia – powiedział jej Tate z ironią. Jej policzki przybrały delikatny odcień różu. Ręce schowała do kieszeni sweterka, by nikt nie zauważył jak zaciska je z irytacji i złości.

- Langdon, twoje ego jest aż tak wielkie, że się nie zmieści?

- Moje ego ma się dobrze, Isabelle – jego wyniosły głos ją uraził, ale też zasmucił. Teraz wiedziała, że po prostu nią gardzi. Wyminął ją jak najdalej, jakby się bał, że czymś się zarazi.

- Powinnaś uważać – usłyszała cichy głos obok siebie. Podskoczyła i kiedy się odwróciła zobaczyła niebieskie oczy, które wyrażały pustkę. Puścił jej oczko i poszedł za zdziwionym Zabinim.

- Na razie, Wiktor – minęła Bułgara, który stał w miejscu i nie wiedział jak się zachować.

***

Stała przy oknie i obserwowała jak deszcz zacina o szybę. Na dworze było ponuro i zimno, nic dziwnego, że nie widziała tam żadnej żywej duszy. Westchnęła ciężko i opatuliła się rękoma. W pomieszczeniu było ciepło, jednak ona miała złe przeczucia, od których dostawała drgawek na ramionach. Czarny Pan rósł w siłę i wiedziała, że ona jest tego powodem. Już teraz miała wyrzuty sumienia za ludzi, którzy będą ginąć, kiedy tylko się odrodzi. Dopiero po chwili uświadomiła sobie, że z jej oczu płyną łzy jak krople deszczu na szybie.

- Nie powinnaś się tak ubierać – usłyszała głos swojego męża. Szybko przetarła ręką twarz i zmusiła się do lekkiego uśmiechu.

- Zaprosiłeś mnie na kolację, w końcu trzeba jakoś wyglądać – spojrzała przez ramię.

Syriusz stał oparty o framugę, trzymając dłonie w kieszeniach spodni. Miał na sobie ciemną marynarkę i białą koszulę. Uśmiechał się, co uwydatniało jego zmarszczki wokół oczu. Przez nie wyglądał o dwadzieścia lat młodziej.

- Nie wiedziałem, że masz jeszcze tą sukienkę – podszedł do niej i chwycił ją za dłoń.

- Mam do niej sentyment.

- Jaki?

- Cóż w niej byłam na mojej pierwszej w życiu randce z mężczyzną, z którym po roku wzięłam ślub – powiedziała i pocałowała go w czubek nosa. Poprawiała jego kołnierz od koszuli, kiedy złapał ją za nadgarstki. Spojrzała zdziwiona i z przerażeniem zobaczyła nie swojego męża, lecz wysokiego mężczyznę.

- Witaj, siostrzyczko – powiedział po francusku i uśmiechnął się sarkastycznie, a jego oczy zaświeciły się niebezpiecznie.

- Christophe?

***

- Chciałam Cię przeprosić – powiedziała do pleców blondyna.

Zobaczyła go z okna biblioteki, kiedy szedł w stronę Zakazanego Lasu. Uznała, że to jest odpowiednia chwila, żeby z nim porozmawiać i ustalić pewne rzeczy. Czuła się winna, ponieważ odtrąciła go, kiedy on przy niej był i ją wspierał. W biegu ubrała czapkę i szalik wraz z rękawiczkami. Niestety nie miała żadnej kurtki, tylko gruby sweter, zapinany na guziki do połowy ud. Mimo to nie chciała zrezygnować z kogoś takiego jak Tate. Teraz nie miała Rona, a Harry był zajęty Turniejem Trójmagicznym i Cho Chang, więc nie miała wyjścia. Chciała mieć kogoś bliskiego i czuła, że Tate może nim być.

Tate, który teraz siedział na pniu drzewa i patrzył w krajobraz Hogwartu. Tate, który od mrozu miał zaróżowione delikatnie policzki. Tate, który został przez nią zraniony.

- Z jakiego powodu? - zapytał cicho.

- Jestem idiotką. Największą na tym świecie, a ty zostałeś przez kogoś takiego zraniony – bała się poruszyć. Z mrozu i strachu przed odrzuceniem stała w miejscu i czekała na jakikolwiek ruch Ślizgona. - Ja...nie wiedziałam co się dzieje. Najpierw to, że tak naprawdę nie jestem Hermioną Granger, że moim ojcem jest ktoś kogo znam i...boże, po prostu nie wiem co mam robić. Jestem zagubiona i... - po jej policzkach zaczęły płynąć łzy. Osunęła się na śnieg i schowała twarz w dłoniach.

Tate wstał i stawiał ostrożnie kroki. Śnieg skrzypiał pod jego butami, a mróz szczypał go nieprzyjemnie w twarz. Uklęknął naprzeciwko blondynki i przytulił ją. Dziewczyna zarzuciła mu ręce na szyję i zacisnęła dłonie na kurtce. Zaczęła jeszcze mocniej płakać w jego ramię. Chłopak głaskał ją uspokajająco po plecach i czekał aż łzy przestaną moczyć jego kurtkę.

Nie wiedział jak ma zareagować. Nigdy nie znajdował się w roli pocieszyciela. Zawsze kiedy ktoś płakał, unikał tej osoby jak ognia i wychodził z pokoju lub czekał aż ktoś inny się znajdzie, by go rozweselić. Teraz znajdował się w takowej sytuacji i na jego nieszczęście ta rola przypadła akurat jemu. Sęk w tym, że teraz nie uciekał przed łzami jakby miał na nie alergię, wręcz przeciwnie – czuł, że musi ją pocieszyć i być przy niej.

- Boże, przepraszam – szepnęła po kilku minutach. Nadal siedzieli przytuleni, tylko teraz żadne z nich nie chciało się odzywać, nie chciało przełamać ciszy, w której się znajdowali.

- Zimno Ci? – szepnął, a z jego ust uniosła się para.

- Nie – pokręciła głową, ale drżenie jej ciała i pociąganie nosem ją zdradziło. Chłopak pokręcił z politowaniem głową i odsunął się od niej, by zdjąć z siebie puchatą kurtkę.

- Nie musisz, wszystko jest dobrze.

- Właśnie nie. Jeszcze tego by brakowało, żebyś się przeziębiła – otulił jej szczupłe ramiona okryciem. Dopiero teraz poczuł jak jest zimno w samej bluzie. Jęknął w duchu za swoją głupotę. Byli tu od dobrych trzydziestu minut, on ciepło ubrany, ona w samym swetrze.

"Tate, ale z ciebie idiota!", zganił siebie w myślach i uśmiechnął się z zakłopotaniem.

Wstał i podał jej ramię, by pomóc jej z podniesieniem się. Chwycił jej dłoń i ruszył w stronę zamku.

- Ehm, Tate możesz puścić moją dłoń – powiedziała zmieszana. Odwrócił się i zauważył rumieńce na jej policzkach. Nie wiedział czy to z zimna czy jej zmieszania. Puścił jej dłoń i schował swoje do kieszeni jeansów. - Dziękuję.

Kiwnął jej głową i w zamyśleniu poszedł przed siebie. Stała chwilę w miejscu, nie wiedząc co dokładnie ma zrobić. Dopiero, kiedy jego sylwetka zmieniała się powoli w małą kropkę na horyzoncie, pobiegła ile sił w nogach.

- Tate, poczekaj!

***

- Ja naprawdę uważam, że to zły pomysł – powiedziała, kiedy stanęli przed ścianą, za którą znajdował się Pokój Wspólny Slytherinu.

- Daj spokój. Pójdziemy do mojego dormitorium – uśmiechnął się, by dodać jej trochę otuchy. - Jeżeli to pomoże mogę Cię przytulić, tylko mam zajęte ręce – kiwnął głową w stronę kubków z parującym kakao.

- Wiesz, że Ślizgoni i Gryfoni nie pałają do siebie przyjaźnią?

- To tylko stereotypy, których wy się zaciekle trzymacie.

- Ja się ich nie trzymam – mruknęła i założyła ręce na piersi. Wyglądała jak małe dziecko w sklepie z zabawkami, które jest obrażone na rodziców. Zaśmiał się i pokręcił głową. Spojrzała na niego z politowaniem. - Coś nie tak z twoją główką?

- Moja głowa ma się dobrze, dziękuję że pytasz. A jak twoja? - prychnęła cicho i się uśmiechnęła. - Jak już jesteśmy przy uprzejmościach to no wiesz...

- Co wiem? - spojrzała na niego zaintrygowana.

- Nie mogę się podrapać w geście zmieszania – jęknął. - Trzymaj – podał jej kubki z napojem i uniósł rękę. Zaśmiała się perliście, co wywołało u chłopaka szczęście. Brakowało mu jej.

- Tate, możemy już iść? Kakao nam wystygnie.

- Już, już – zabrał jej kubki i odwrócił się. - Czysta krew – na jego słowa ściana rozsunęła się, ukazując drugie pomieszczenie.

- Nie ma co, oryginalne hasło – powiedziała z ironią i poszła za chłopakiem.

- Zażalenia do naszego opiekuna domu wężusia.

- Domu wężusia?

- Dom Węża brzmi tak...niefajnie, nieoryginalnie, poza tym "wąż" to takie brzydkie słowo. "Wężuś" jest o wiele lepsze, prawda? - spojrzał na nią z nadzieją.

- Oczywiście – przytaknęła i zbliżyła się do niego, widząc wrogo nastawione osoby w Pokoju Wspólnym. Kilka z nich patrzyło się z pogardą i nienawiścią, inni unikali jej jakby była jakimś karaluchem, który nie jest wart ich uwagi. Odetchnęła z ulgą, kiedy przekroczyła próg dormitorium chłopaka.

- Gdzie inni? - zapytała, kiedy zauważyła, że w pomieszczeniu nie ma nikogo innego oprócz nich.

- Pewnie piszą wypracowanie dla McPerfekcyjnej – odłożył naczynia na komodę i zdjął czapkę. Rzucił ją na pobliskie krzesło i bezceremonialnie położył się na prefekcyjnie zaścielonym łóżku.

- Przecież były na to całe święta.

- Myślisz, że odrabiamy zadanie w święta? - spojrzał na nią z niedowierzaniem. Zawstydziła się, a na jej policzki wkradł się delikatny rumieniec, który próbowała zasłonić swoimi włosami. - Nie mów, że ty tak zrobiłaś – kiwnęła delikatnie głową, na co wybałuszył oczy i usiadł z wrażenia.

- Nie robię tego na ostatnią chwilę. Mam wszystko ułożone i...

- Mój boże, naprawdę jesteś kujonicą?

- Co jest takiego złego w byciu kujonicą? - wojowniczo założyła ręce na piersi i uniosła głowę. Podrapał się po głowie w geście zakłopotania, co mimowolnie wywołało u niej uśmiech. Dopiero teraz zauważyła, że przy tym chłopaku chodzi ciągle radosna.

- Kujonica to nie jest zła osoba, tylko ona jest taka, no...taka – przygryzł dolną wargę i gorączkowo zaczął układać w głowie słowa, które miały go wybawić z opresji. - Kujonica to najwspanialsza osoba na świecie! Wie wszystko, może pomóc przy pracach domowych albo na egzaminie..

- Czyli uważasz, że można takie osoby wykorzystywać? - przerwała mu. Przechyliła lekko głowę jak drapieżca, który ocenia swój obiad. A nim był Tate, który z przerażenia przełknął nagromadzoną się śline w ustach.

- Nie, że wykorzystywać, czemu uważasz, że takie osoby się tak traktuje? - podniósł ręce w geście kapitulacji. - Kobiety, zawsze musicie szukać dna w wypowiedziach. Nic dziwnego, że homoseksualizm się szerzy na większą skalę. A propo skali, wiesz że używa się jej w produkcji map. Jeden cal to 20 mil, albo 40! Fascynujące jak ludzki mózg pracuje, a propo tego, ludzki mózg jest tak zawiły, że... - po chwili poczuł dłoń na swoich ustach. Zaskoczony podniósł wzrok i pierwsze co zobaczył to wściekłą minę blondynki.

- Jeszcze raz coś powiesz to oberwiesz upiorogackiem. Rozumiesz. Mnie. Tate? - wysyczała, a jej oczy ciskały błyskawice. Kiwnął delikatnie głową, nie spuszczając z niej oczu. Powoli wzięła swoją rękę i ku jego zdziwieniu uśmiechnęła się.

- Wiesz co jest najlepsze przy piciu kakao? - zapytała. Chłopak pokręcił delikatnie głową, patrząc się jak ciele w malowane wrota. - Historie!

***

Powoli podniosła powieki. Pierwsze co zarejestrowała to ból w klatce piersiowej. Z trudem łapała oddech, miała wrażenie że mimo wykonywania wdechów i wydechów, nie dostaje tlenu. Ogarnęła ją panika, pot spływał po szyi i czole. Ruszyła delikatnie dłonią. Usłyszała brzęczenie i poczuła ciężki metal na nadgarstkach. Z przerażeniem ujrzała na nich kajdany, które były przymocowane do mahoniowego łóżka. Rozejrzała się po pomieszczeniu, z niemałą ulgą stwierdzając, że jest w domu w Sheffield.

Nagle przypomniała sobie wydarzenia sprzed kilku godzin. A może dni, tygodni, miesięcy? Czuła w głowie tępy ból. Mimo sprzeciwu płuc i żeber, łapała łapczywie powietrze. Straciła ostrość widzenia, zaschło jej w gardle.

- Widzę, że się obudziłaś – z kąta wyłoniła się wysoka postać.Ostatni raz widziała go siedemnaście lat temu, kiedy zakończyła Hogwart i wyprowadziła się z domu w Birmingham.

Nadal był przystojny jak w czasach szkolnych. Wysoki brunet z charakterystycznym uśmiechem, który pewnie wykorzystywał swoją urodę do podrywania kobiet. Ubrał białą koszulę, której rękawy zakasał do łokci, ukazując liczne tatuaże.

Podszedł do niej i spojrzał z ironią na jej próby oddychania.

- Gdzie jest Syriusz? - wychrypała, a jej oczy zapłonęły gniewem.

- Spokojnie, nie wylądował w Azkabanie. Jeszcze – uśmiechnął się szyderczo i sięgnął dłonią do stolika nocnego. Katherina wiedziona impulsem, obserwowała jak jej młodszy brat wziął fiolkę z eliksirem i dodał do niej kilka liści nieznanej jej rośliny.

- Czego ode mnie chcesz?

- Spokojnie, ciii – zaczął ją uspokajać. Odgarnął kilka kosmyków z jej twarzy i wlał zawartość fiolki do jej ust. Nie miała siły protestować, każdy mięsień odmawiał jej posłuszeństwa. - Później porozmawiamy o tym jak zabiłaś naszych rodziców.